Dwi’n ceisio sgwennu am bethau sy’n bersonol iawn i mi. Dwi’n drawsfenyw anabl, goth, gafodd ei magu yng ngogledd Cymru; lle sy’n llawn harddwch ond tywyllwch ar yr un pryd.

Dwi wastad wedi bod yn outsider, yn weirdo ac yn falch o hynny. Dwi ddim yn licio’r casineb dwi’n ei dderbyn gan bobl yn y byd am fod fel’na, ond fydda i ddim yn teimlo cywilydd.

’Dan ni i gyd yn y band yn ferched cwiar, niwrowahanol, felly mae ganddon ni deimladau tebyg am y peth.

Yn fy ngeiriau, dwi’n trio mynegi pethau sydd ddim yn rili presennol mewn cerddoriaeth Gymraeg.

Yn y gân Llwydwyrdd, y lliwiau llwyd a gwyrdd ydi lliwiau gogledd Cymru gyda’r gymysgedd ryfedd o dirlun naturiol a diwydiant ar yr un pryd, sydd yn rhan fawr o fy nychymyg i. Mae’r gân yn disgrifio perthynas lesbiaidd a cwiar lle mae’r ddwy yn byw efo iselder, yn y lleoliad yma sydd yn gymysg o gariad a dioddefaint.

Mae pawb sydd yn byw efo iselder, sy’n niwro-amrywiol neu sydd yn bobl LHDTC+ yn gwybod bod rhannau o’r byd hwn yn dywyll.

‘Dan ni’n ceisio ymaelodi’r tywyllwch a’r golau efo’i gilydd, achos mae hwnna’n adlewyrchu’r profiad o geisio bodoli yn ein cymdeithas, lle mae pawb yn wahanol.

Fydd pawb ddim am ddallt yn syth, ond mae’n bwysig i greu cynrychiolaeth am brofiadau lleiafrifol.